موضوع رضایت و عنف در قوانین کیفری، به ویژه در کشورهایی مانند ایران و عراق، تأثیرات متنوع و عمیقی بر تحقق جرم دارد. این دو عنصر در جرایمی که شامل مسائل حقوق فردی و منافع عمومی می‌شوند، مانند قتل یا ضرب و شتم شدید، بسیار حائز اهمیت هستند. رضایت مجنی‌علیه ممکن است در برخی موارد به عنوان عاملی برای کاهش یا حذف مسئولیت کیفری در نظر گرفته شود، در حالی که عنف به عنوان عنصری که می‌تواند جنبه‌های مجرمانه‌ی رفتار را تشدید کند، شناخته می‌شود. این پژوهش به بررسی چگونگی تأثیرگذاری رضایت و عنف بر تحقق جرم در قوانین کیفری ایران و عراق می‌پردازد، با تمرکز بر مقایسه و تحلیل نحوه‌ی تعامل این دو عنصر در دو نظام قضایی. به‌خصوص، این تحقیق سعی دارد بفهمد آیا و چگونه رضایت مجنی‌علیه می‌تواند تحت تأثیر عنف، توانایی خود برای تغییر دینامیک‌های قضایی را از دست بدهد و چه تفاوت‌ها و شباهت‌هایی بین دو کشور در این رابطه وجود دارد. هدف اصلی این مطالعه، فراهم آوردن درک بهتری از رویکردهای متفاوت و اصول حاکم بر رضایت و عنف در قوانین کیفری این دو کشور است. این بررسی از روش تحلیل مقایسه‌ای استفاده می‌کند تا تأثیرات متقابل رضایت و عنف در رسیدگی‌های قضایی ایران و عراق را شناسایی کند. تحلیل بر اساس متون قانونی موجود و آراء قضایی مرتبط صورت می‌پذیرد. نتایج پژوهش نشان می‌دهند که در هر دو کشور، عنف به شکلی قاطع تأثیر منفی بر احتمال پذیرش رضایت به عنوان عاملی برای کاهش یا رد مجازات دارد، در حالی که قوانین در شرایط خاص، مانند جرایم پزشکی و ورزشی، به رضایت اهمیت بیشتری می‌دهند. در مواردی مانند سقط جنین در عراق، شرایط دقیق‌تری برای کنترل عناصر رضایت و عنف وجود دارد، و در این زمینه‌ها، قانون به طور خاص رضایت را تحت شرایط مشخص مورد توجه قرار می‌دهد.
