ا ظهور مکتب تحققی، ارتکاب جرم امری اجتناب ناپذیر تلقی گردید و پیشنهاد شد به منظور دفاع اجتماعی، با شناسایی حالت خطرناک افراد، آنان را با اقدامهای دفاع اجتماعی روبهرو سازند. در این مکتب، حالت خطرناک دارای دو جنبهی »ظرفیت جنایی«، یعنی وضعیتی که به واسطهی اقتران عوامل جرمزا در فرد پدید میآید و »سازگاری اجتماعی«، به معنای درجهی انطباق و جامعهپذیری فرد است. در این مکتب راهکارهای درمانی و اصالحی، مناسب با این حالت تعریف و به منظور رفع آن نزد مجرم و محیط او اقدام میشود. این مکتب درصدد شناسایی علل ً آنچه از قوانین و مقررات استنتاج میشود، تحول بزهکاری و رفع آن است، ولی اخیرا مفهوم حالت خطرناک و اقدام بر اساس این حالت برای مدیریت خطر ارتکاب جرم در مراحل مختلف سیستم عدالت کیفری میباشد که با کنار گذاشتن معاینه و درمان مکتب تحققی، در صدد مدیریت و کنترل گروههای در معرض خطر و تامین امنیت عمومی است. در این تحقیق، دیدگاه اخیر شرح داده میشود.
