تأمین امنیت در پارکهای شهری جهت تشویق استفاده عمومی و بهبود کیفیت زندگی ساکنان و بازدیدکنندگان ضروری است. یکی از راههای تأمین امنیت در فضاهای شهری ترکیب استراتژیهای طراحی با کمک راهکارهای برنامهریزیشده معماری و شهرسازی برای بهبود امنیت و فعالسازی این فضاها است. در پارک آبیدر سنندج، به دلیل وسعت بالا و داشتن نقاط کور و مخفی زیاد، احتمال دارد جوانان احساس کنند که پلیس امکان حضور در تمامی نقاط را ندارد. این موضوع ممکن است منجر به کاهش احساس امنیت در این پارک شود. ازاینرو این مطالعه باهدف مشخصکردن میزان جرمپذیری پارک کوهستانی آبیدر سنندج به کمک اصول شهرسازی و معماری سعی در ارائه راهکارهایی جهت افزایش احساس امنیت در پارکهای شهری دارد. پژوهش حاضر از منظر هدف کاربردی است، رویکرد روششناسی پژوهش بهصورت کمی و به شیوهی تحلیلی - پیمایشی است. باتوجهبه اهداف پژوهش پرسشنامهای ساختاریافته در بخشهای مختلف وﯾﮋﮔﯽﻫﺎی ذاتی پارک، طراحی و مدیریت پارک و نگرانیهای بازدیدکنندگان، در آذر ١٤٠٢ بین جامعه هدف (بازدیدکنندگان پارک آبیدر) توزیع و نتایج آن به کمک آزمونهای آماری در نرمافزار ® SPSS نسخه ٢٧ تحلیل شد. یافتهها نشان داد عواملی چون رخدادن موارد اخیر جرم، وجود مسیرهای پرپیچوخم و حضور افراد مست مؤثرترین عوامل نگرانی افراد از وقوع جرم بود. در مقابل، حضور مردان و زنان بومی، شلوغ بودن پارک، حضور خانمهای غیربومی یا حضور افراد در حال عکاسی از طبیعت ترس بازدیدکنندگان از وقوع جرم را بیش از همه کاهش میداد. بر اساس نتایج حضور پلیس، نصب دوربینهای نظارتی، و اجازه ورود خودروهای شخصی به پارک مواردی بود که میتوانست احساس امنیت بازدیدکنندگان را افزایش دهد. نتایج همچنین حاکی از آن بود که احساس ناامنی در افراد تحصیلکرده بیشتر بود و عوامل اجتماعی در احساس امنیت زنان (Mean Rank= 58.68) نقش بیشتری داشت. یافتهها بینشهای فرهنگی را ارائه کردند و عوامل خاص اما نسبتاً التقاطی را برای اطلاع از بهبود و افزایش امنیت پارک با اصلاح برنامهریزی مدیریت و نظارت شناسایی کردند.
