زمینه و هدف: توجه به نیازهای اساسی اطفال از مهمترین تکالیف والدین به حساب میآید که در صورت کوتاهی در برآورده نمودن این نیازها، طفل در وضعیت مخاطرهآمیز قرار میگیرد و امکان بزهدیدگی و یا بزهکاری او افزایش مییابد. در این راستا، قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مصوب 1399، با شناسایی مفهوم بیتوجهی و سهلانگاری از سوی والدین نسبت به طفل و نوجوان، تدابیر ویژهای در جهت دور نمودن این افراد از اوضاع و احوال مخاطرهآمیز وضع نموده است. هدف از این پزوهش، بررسی و تشریح مفهوم جرم بیتوجهی و سهلانگاری نسبت به اطفال در معرض خطر و خلا های قانونی موجود در این زمینه می باشد. بر این مبنا، این نوشتار با روش تفسیری-تحلیلی، شروط و میزان مسئولیت کیفری والدین در قبال بیتوجهی و سهلانگاری نسبت به طفل را مورد بررسی قرار داده است یافته های این تحقیق نشان داد که با وجود پیشبینی مسئولیت کیفری برای والدین سهلانگار، همچنان ابهاماتی وجود دارد؛ بهگونهای که اگر بیتوجهی آنها موجب بزهکاری طفل گردد والدین که عامل اولیه در بزهکاری اطفال میباشند، مسئولیتی ندارند. مضافاً اینکه برخی مصادیق مهم بیتوجهی والدین که منجر به وضعیت مخاطرهآمیز برای طفل یا نوجوان میگردد، جرمانگاری نشده است. از این رو ضرورت دارد تا قانونگذار برای پیشگیری از بزهدیدگی و بزهکاری مکرر و یا پیشگیری از ایجاد وضعیت بزهکار-بزهدیده در اطفال و نوجوانان، برخی دیگر از مصادیق بیتوجهی والدین را جرمانگاری نماید.
