اطفال به عنوان دسته‌ای از اتباع حقوق کیفری به علت اوضاع و احوال خاص جسمانی و روانی که دارند بیشتر از سایر گروه‌های آسیب‌پذیر در معرض خطراتی نظیر سوء رفتار و بی‌توجهی قرار دارند. از این رو، توجه به وضعیت مخاطره‌آمیز طفل برای حاکمیت‌ها به یک دغدغه تبدیل شده است و تلاش‌های زیادی برای وضع قوانین حمایتی در جهت پیشگیری از ایجاد بزه‌دیدگی طفل و تکرار آن صورت گرفته است. قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مصوب 1399، مفاهیم نوینی در حوزه حمایت از اطفال شناسایی نموده است و راهکارهایی را در جهت پیشگیری از بزه‌دیدگی مکرر اطفال اتخاذ نموده است که تأثیر به سزایی در کاهش آمار رقم سیاه بزه‌دیدگی آنان دارد. این پژوهش با روش تفسیری-تحلیلی، سیاست جنایی قانونی ایران را در قبال پیشگیری از بزه‌دیدگی مکرر اطفال در معرض خطر در قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مورد بررسی قرار داده است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که با وجود اقدامات مثبت قانون حمایت از اطفال و نوجوانان در خصوص پیشگیری از بزه‌دیدگی مکرر اطفال در معرض خطر، همچنان خلأ‌هایی در زمینه اعمال سیاست جنایی پیشگیرانه در قبال تکرار بزه‌دیدگی اطفال وجود دارد نظیر بحث بی‌توجهی و سهل‌انگاری نسبت به اطفال که ضرورت دارد با رفع خلأ‌های موجود، تدابیر حمایتی متناسب با مقتضیات جامعه در خصوص اطفال در معرض خطر وضع گردد.
