در این مقاله تلاش بر آن است که با بهره گیری از نظریه ی بهینگی تأثیر فرایند های واجی-آوایی بر تغییر نوع صرفی زبان کردی مورد بررسی قرار گیرد. زبان ها از دیدگاه نوع صرفی به سه گروه زبان های منفرد، پیوندی و تصریفی تقسیم بندی می شوند که زبان کردی در این تقسیم بندی در گروه زبان های پیوندی قرار می گیرد. هر زبانی ممکن است از یکی از ساختار های فوق به سوی ساختاری دیگر در گذار باشد. در این مقاله نشانه هایی از تصریفی شدن برخی عناصر در زبان کردی نمایش داده خواهد شد. در این مبحث نشان داده شده است که گویش کلهری حداقل در برخی موارد به سوی تصریفی شدن گام برداشته است. در راستای این تحلیل مراحل اشتقاق و تصریفی شدن برخی موارد به بحث گذاشته خواهد شد. همچنین نشان داده خواهد شد که فرایند های واجی- آوایی می توانند در تغییر نوع صرفی این گویش تأثیر گذار باشند اما همیشه محرک این گونه تغییرات صرفی را نمی توان عوامل واج شناختی دانست و گاه عوامل غیر واجی نیز می تواند به همان اندازه تأثیر گذار باشد.
