سخن گفتن از ادبیّات کردی قطعاً با احضار نام شیرکو بیکس همراه خواهد بود؛ شاعری که در حدود پنجاه سال فعّالیت ادبی با شعر خویش و در شعر خویش زیسته است و به نحوی شعرش را آینه ای ساخته است تا بی آنکه به ورطه شعارگویی در افتد، تصویر صریح تعهّد را در خود بازتاب دهد. پر بیراه نیست که از وی به امپراطور شعر نام برده اند و وی را با ناظم حکمت، پابلو نرودا، لورکا، ادنیس و محمود درویش سنجیده اند. در شعر شیرکو بیکس طیفی از خصایص را می توان نشان داد که امضای شاعر را پای خود دارد. از جمله، گره خوردگی شعر و داستان و سخن گفتن از زاویه دید شخصیّت های غیر متعارف در شعر وی حضوری پررنگ دارد. چکامه بلند «گردنبند» از این دست شعرهای وی است که در آن شاعر با گذاشتن روایت شعرش بر عهده یک گردنبند، بخشی از دغدغه های اجتماعی و انسانی اش را پیرامون جنس دیگر (یا جنس دوم به تعبیر سیمون دوبوار) به تصویر کشیده است. این شعر، هم از جهت معنا و هم از جهت لفظ، از چشم انداز نظریّه های فمینیستی قابل ارزیابی است. شیرکو نه تنها محتوای شعرش را از آمال و آرزوهای برآوردشده یا ناکامی های زنان انباشته است، بلکه با به خدمت گرفتن زبان زنانه و استفاده از واژه های نشان داری که از منظر نشانه شناسی دلالت های چندگانه ای را در بردارد، به توفیقی ارجمند در غنای فرم و همخوانی اجزای پیکره شعری اش با یکدیگر نائل آمده است. جستار پیش رو بر بنیاد نقد نظریه مدار و به شیوه تحلیل متن، در صدد آن است که با تمرکز بر چکامه بلند «گردنبند» ظرافت های فرم را در آن نشان دهد و فمینیسم را در حوزه محتوای جامعه شناسیک و حوزه زنانگی زبان آن واکاوی کند.
