هر نوشتاری برآمده از ذهنیّت نویسنده خویش، ارتباط او را با عینیّت زیستی اش به نمایش می گذارد و تصاویری که از جانب او ترسیم می شوند بیانگر نگرش فلسفی ـ هنری چشم و ذهن او می باشد. علاوه بر مسائل ذاتی انسانی که زمان و مکانی نمی شناسد و همیشۀ وجودی انسان را درگیر می سازد وجود مشترکات تاریخی و فرهنگی می تواند موجد اشتراکاتی در آفرینش ذهنی هنرمندان باشد که مهم ترین بخش آن تصاویری است که از جانب ایشان خلق می شود. حسین منزوی به عنوان نماینده شعر معاصر ایران و ابراهیم ناجی به عنوان نماینده شعر معاصر عربی، در عین آن که ویژگی های خاصّ شعری خود را دارند؛ برآمده از سنّت های شعری و درهم تنیدگی خاصّ مسائل فرهنگی در دو حوزۀ بزرگ ادبی جهان می باشند. این دو شاعر معاصر با بینش رمانتیستی خویش در باب عشق و حیات اجتماعی انسان در عین این که تحت تأثیر امواج مدرنیته و خصوصاً انقلاب های هنری این قرن هستند، به سنّت های شعری پیش از خود نیز وابستگی دارند. شناخت تأثیر و تأثّر ایشان، بدون تحلیل داشته های ایشان از سنّتی که در آن بالیده اند امکان پذیر نمی باشد. در این پژوهش کوشش شده است که نخست درک معنای تصویر و الزامات معنایی آن در سنّت غربی و اسلامی تبیین شود. در ادامه، ضمن پرداختن به سیر تطوّر مفهوم تصویر در این دو سنّت، به مقایسۀ تطبیقی مشترکات تصویری ایشان پرداخته می شود تا در نهایت بتوان به زیربنای ذهنی ای که خالق این تصاویر بوده، نزدیک شد.
