اندیشه‌ی گرامیداشت شعر در میان شاعران از روزگاران کهن مطرح بوده است. نزد شاعران کرد شعر جایگاه بس والایی داشته است. برخی شعر را از بُن جان دوست و عزیز داشته‌اند و آن را به مثابه‌ی فرزند خویش پذیرفته‌اند. این جستار با شیوه‌ی توصیفی-تحلیلی بر آن است که طرح این اندیشه در شعر شاعران کرد را بازخوانی و تبیین کند. برای این منظور شعر مشاهیر شعرای سده‌ی نوزدهم همچون جامعه‌ی آماریِ هدف برگزیده شد. در پس زمینه‌ی این بحث، ابتدا موضوع مورد پژوهش در سنت ادبیِ اسلامی-ایرانی بررسی و تحلیل شد تا بهتر بتوان جایگاه آن در ادبیات کردی را تبیین و تشریح کرد. برآیند پژوهش نشان می‌دهد که شعر نزد شاعران کرد، گاهی به مثابه‌ی فرزند به طور کلی، گاهی به مثابه‌ی پسر، و گاهی هر بیت به مثابه‌ی دو فرزند ارزیابی و مجسم شده است. این اندیشه اغلب با وجوه بیانی تشبیه، تمثیل و استعاره همراه بوده است. همچنین شعر در ادبیات کردی مایه‌ی جاودانگی و رهایی از نقیصه‌ی اجاق‌کوری که با پسر رفع می‌شود، انگاشته شده است. کما اینکه شعر در اندیشه‌ی شاعران کرد پاک و بری از معانی ناپسند است و گونه‌ای «شعر غایی» یا «مطلق» در پندار شاعران مطرح بوده است.
