ادبیات پایداری در عراق و ایران وجوه همسو و مشترکی داشته و دارند. رژیم بعث در عراق، جنگ نابرابر و بنیان براندازی علیه کردها به راه انداخت که نابودی های بیشماری در پی داشت. همچنین جنگی خانمان سوز علیه ایران شعله ور ساخت که منجر به مشکلات بسیاری شد. در این میان، شاعران حوزۀ پایداری، نقش بارزی در بازنمایی و دفاع از کیان ملی و میهن و میراث انسانی بر عهده داشتند. عبدالله پشیو در کردستان عراق و قیصر امین پور در ایران، نقش و کارکرد چشمگیری در این موضوع داشته اند و هر دو شاعر با سلاح شعر و در دو جبهۀ متفاوت، علیه یک استبداد و یک رژیم نبرد کرده اند. پژوهش پیش رو با شیوۀ تحلیلی – توصیفی، بنمایه های پایداری در شعر این دو شاعر را بررسی کرده است. دفاع از میهن، کرامت انسانی، امید به آینده، توصیف صحنه های نبرد و مشکلات و مصایب ناشی از جنگ، ستایش شهیدان و جانبازان و رزمندگان از بنمایه های موجود در شعر این دو شاعر هستند.
