در طول تاریخ هزار و صد یا دویست ساله ترجمه قرآن کریم به زبان فارسی ، مترجمان بزرگی با گرایشات و دغدغه های متفاوت دست به این فعالیت قرآنی زده اند . این ترجمه ها که به دو دسته قدیم و جدید تقسیم می شوند ، در سطوح مختلف مورد قبول و رضایت محققان و پژوهشگران این حوزه و توده مردم قرار گرفته اند . ترجمه های قدیمی تر با توجه به اعتقاد مترجمان به قدسی بودن قرآن ، کاملا تحت اللفظی و با دقت کامل و در تبعیت از الفاظ قرآنی انجام می شد اما ترجمه های جدید ، ترجمه نسبتا آزاد و روان تری ارائه داده اند و از آنجایی که روان و سلیس بودن ترجمه هدف اصلی برخی از مترجمان از جمله کاظم پورجوادی بوده است که مترجم مذکور به اعتقاد برخی از پژوهشگران قرآنی در این زمینه موفق بوده است ، اما برای رسیدن به این مهم از جاهای دیگری در ترجمه هزینه کرده است و حتی گاهی دقت در ترجمه را فدای روان بودن آن کرده است . در این پژوهش به نقد و بررسی ترجمه ایشان از آیات دارای آرایه های ادبی معنوی می پردازیم . با توجه به این که ایجاز و بلاغت در آیات قرآن یکی از جنبه های اعجاز قرآن می باشد و این که آرایه های ادبی نقش زیبا سازی کلام را دارند ، از این رو سعی و تلاش مترجم در برگرداندن این آرایه ها و میزان موفقیت او از اهمیت زیادی برخوردار است.
