سبک شناسی یکی از مباحث اصیل و بینادی مطالعات نقد ادبی است. این حوزه از پژوهش های ادبیات شاخه ها و زیرشاخه های فراوانی دارد که هر یک اثر ادبی را از نگاهی و از جنبه ای مورد مطالعه و بررسی قرار می دهد. رویکرد عاطفی سبک شناسی که بیش از هر حوزه ای با مسایل بیانی و زبانی آثار ادبی در ارتباط است، فعالیتی پژوهشی است که هم با محتوای اثر ادبی سر و کار دارد و هم زبان و عناصر و ابزارهای آن و شیوه های بیانی را وجهه همت خود قرار می دهد. در این جستار که با روش تحلیلی – توصیفی و سندکاوی به سرانجام رسیده است، با تکیه بر رویکرد عاطفی سبک-شناسی تعدادی از مرثیه های ابن رومی مورد بررسی و کنکاش قرار گرفته است. شاخص های زبانی، محتوایی و موسیقایی و نیز دلالت های عاطفی و حس گرا از جمله شاکله های بنیادی و موضوعی این پژوهش است. ابن رومی با بهره گیری از واژگان دارای دلالت های قوی عاطفی، این بُعد از زبان شعری را برجسته کرده و از توانمندی های عاطفی زبان برای بیان مقاصد و اغراض خویش در سطحی وسیع استفاده کرده است. یافته های پژوهش حکایت از سیطره فضایی اندوهبار و غم انگیز که گاهی تا سرحد طغیان فراز می رود، در این دسته از اشعار ابن رومی دارد.
