مهریه یکی از آثار عقد ازدواج در فقه اسلامی و قانون مدنی آن است که به عنوان هدیه ای از جانب زوج به زوجه داده می شود. اصل آن است که مهریه به صورت فی المجلس به زوجه داده شود اما با رضایت طرفین قسمتی یا کل مهریه می تواند به صورت دین فی الذمه بیان شده و در زمان مطالبه به زوجه داده شود. این امر سبب توافق بر مهریه های سنگین شده است که در زمان مطالبه از سوی زوجین مقدمه منازعات متعدد شده است. در قانون جدید حمایت خانواده با محدود کردن و گذاشتن قیدهای مختلف، سعی بر تقلیل یا محدود کردن آن شده است که این امر نیازمند بررسی فقهی و بیان جنبه ها و آثار فقهی می باشد. از نگاه فقهی دین لازم از جمله امور شخصی بوده و تنها رضایت طرف مقابل می تواند معیار گذشت یا بخشش کل یا مقداری از مهریه باشد لذا این امر از نگاه فقهی قابل نقد و تامل می باشد. در کارگاه حاضر به بررسی تقابل میان آراء فقهی و رویکردهای قانونی و بیان پیامدهای حقوقی این امر اختصاص یافت.
