معشوق در ادبیات فارسی از جایگاه بسیار بالایی برخوردار است به طوری که محور اندیشه و سخن پردازی های شاعران بوده است و شامل معشوق زمینی و مجازی و معشوق حقیقی و الهی بوده است. معشوق در اشعار عراقی و حافظ نمود ویژه ای دارد و هدف این پژوهش بررسی نام های شاعرانه معشوق در غزلیات عراقی و حافظ و بیان اوصاف معشوق است. پژوهشگر حاضر تلاش کرده است تا به این پرسش ها پاسخ دهد که اولا معشوق در غزلیات عراقی و حافظ با چه نام هایی امده دیگر اینکه چه اوصافی برای معشوق در غزلیات این دو شاعر آمده و نیز زیرساخت نام ها و اوصاف معشوق در شعر این دو شاعر چیست؟ نتیجه پژوهش نشان مسی دهد که معشوق با نام ها و اوصاف متفاوت در شعر هردو شاعر جلوه گر است و اکثر نام ها و اوصاف معشوق در اشعار حافظ به نوعی قبلا در اشعار عراقی به کار رفته است. بعضی از این نام ها فقط عرفانی هستند و برخی زمینی و مادی. همچنین بعضی دارای شخصیت تاریخی و مذهبی اند. این نام ها زیر ساخت ترکیب وصفی، تشبیهی و استعاری دارند که بر اثر تکرار و بسامد بالا تبدیل به نامی برای معشوق شده اند. روش پژوهش توصیفی تحلیلی است.
