اسطوره، بیانگر اعتقادات و باورهای مذهبی و غیر مذهبی یک جامعه است و وجه تمایز آن با حماسه در آن است که حماسه سرگذشت دلاوری ها و شجاعت های یک گروه و یک جامعه است و در تاریخ ملت ها اسطوره نقشی بسزا و تاثیر گذار در روحیه مردم داشته است و حتی گاهی آرزوها و امیال دست نیافته خود را در آیینه اسطوره ها جستجو می کردند و با خیالی واقع گرایانه به آن دست می یافتند. این مقاله در پی دست یابی به بن مایه های اسطوره ای در اثر ادبی برزونامه است. برزو نامه منظومه ای حماسی مربوط به قرن پنجم هجری قمری است که در زمان غزنویان و توسط خواجه امیر عطایی رازی معروف به ناکوک سروده شده است. بنابر نتایج اینم پژوهش می توان گفت که بن مایه های اساطیری به کار رفته در این اثر متنوع نیست اما تکرار یک عنصر اسطوره ای در آن زیاد دیده می شود. همین مسأله می تواند ساختار ذهنی مولف را نشان دهد که یک سویه و جزیی نگر بوده است. به بیان دیگر شاید بتوان گفت عدم آگاهی او از دیگر اسطوره ها عامل اصلی نبود تنوع در به کار گیری اسطوره های مختلف در این اثر بوده است.
