استفاده از مفاهیم و تعالیم قرآنی یکی از شیوه هایی است که از دیرباز شاعران و نویسندگان پارسی زبان برای اعتبار بخشیدن و غنای سخن خویش از آن بهره برده انمد. حکیم ابوالقاسم فردوسی از بزرگترین شعرای ایران در قرن چهارم هجری و از مفاخر ایران و جهان به شمار می آید. اثر گران سنگ او، شاهنامه از دیرباز مورد توجه نویسندگان و متقدان قرار گرفته است. با توجه به هدف والای حکیم توس مبنی بر پاسداشت زبان پارسی و استفاده از واژگان پارسی و عدم استفاده از واژگان عربی در شعر خویش، در بادی امر چنین به نظر می رسد که .ی کمتر از عبارات عربی و آیات قرآنی بهره برده است. ام ابا دقت در شاهنامه در می یابیم که وی به د وفور از مفاهیم آیات بهره برده است. نویسندگان این مقاله برآنند ک به شیو توصیفی تحلیلی این ویژگی را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهند. نتایج نشان می دهند که وی فقط در حد بینامتنیت معنایی از قرآن تاثیر گرفته و الفاظ و عبارات قرآنی در کلام وی دیده نمی شود.
