جاودانگی یکی از دغدغه های انسان در طول تاریخ زندگی بوده است و هر اندیشمندی به نوعی این موضوع را در آثار خود مورد توجه قرار داده است. عرفا نیز به این موضوع توجه ویژه دارند و عطار نیز که خود یک عارف است، از جاودانگی در آثار خود سخن به میان »ی آورد. او جاودانگی را به اقسامی تقسیم می کند و سرانجام معتقد است که اصل جاودانگی همان مبحث فنای فی الله است. مطابق نظر وی و عرفای دیگر این جاودانگی به روح انسان برمی گردد و گرنه جسم فانی است و از میان رفتنی.
