در میان فرزندان رسول خدا امام هشتم شیعیان جهان، امام رضا، بیش از هزار سال است که مهمان سرزمین ایران است. ادیبان و شاعرانفراوانی بوده و هستند که شعر و نثر خود را با مدح و منقبت این بزرگوار آذین بخشیده اند. بابافغانی شیرازی شاعر سده نهم یکی از این شاعران است که توجه خاصی به امامن شیعه به ویژه امام علی و اما رضا دارد. وی در مدح اما رضا توجه خاصی به تربت و وجود مقدس ایشان داشته و او را به بزرگی و کمال وصف نموده است. نویسندگان این پژوهش بر آنند تا با بررسی دیوان این شاعر بزرگ گمنام قصایدی که در مدح امام رضا است را استحراج نموده و با روش تحلیلی آن را برای خوانندگان تبیین نمایند.
