یکی از ابعادی که در معنای عشق و محبت در تصوف و عرفان پدید آمده است، مفهوم عشق کلی است. عشقی که نه تنها انسان بلکه همه موجودات نسبت به خالق و صانع عالم دارند. این عشق هم در موجودات زمینی است و هم در عناصر و افلاک و کواکب به همین جهت به آن عشق کیهانی اطلاق می شود. این مفهوم باعث شده که معنای عشق در تصوف و عرفان گسترش یابد. در این گفتار سعی بر آن است تا با تکیه بر آثار ادبی بزرگان ادب، بر این گونه از عشق استدلال شده و بر وجود آن حجت آورده شود.
