یکی از موضوعاتی که همواره ، در ادب عرفانی ، مطرح بوده ، داستان پیامبران است شاعران عارف ، داستان های پیامبران را در اشعار خود آورده و ضمن بیان آن داستان ها ، اندیشه های عرفانی خویش را به دیگران تعلیم داده و آن را منتقل کرده اند. در بین هممه شاعران عارف ، مولانا ، به داستان پیامبر (ص) در آثار خویش از جمله مثنوی معنوی توجهی خاص دارد و در میان قصص پیامبران قصه حضرت محمد (ص) و اقوال ایشان ، در اثار وی جایگاه ویژه ای دارد. مولانا در سراسر مثنوی ، به کرات ، از خاتم الانبیاء یاد می کند . به طوری که می توان گفت ، سیمای مبارک حضرت محمد (ص) در تمام مثنوی می درخشد و محور اصلی سروده های مولانا را تشکیل می دهد . او در مثنوی ، بارها از حضرت محمد (ص) با نامهای مختلفی چون احمد ، پیامبر ، بنی و صدر الصدور و ... نام می برد و به داستان یا حدیثی از وی اشاره می کند و سپس نکته ای عرفانی و عمیق و درخور توجه را ضمن آن داستان بیان می کند . آنچه مولانا درباره انبیای عظام ، مخصوصاً حضرت محمد(ص) بیان کرده ، در حقیقت رهنمود عرفانی کشفی و عملی مولانا ، برای وصول حقیقت و صعود از نردبان شریعت است . در این پژوهش قصص و اقوال پیامبر (ص) در دفتر اول مثنوی مولوی مورد بررسی قرار گرفته است .
