مشتاق اصفهانی، از شاعران مهم دوره بازگشت ادبی است که از احیاکنندگان سبک عراقی محسوب میشود و شعر او از مناظر مختلف، قابل تأمّل است. یکی از این وجوه بررسی مضامین غنایی در اشعار اوست. در این پژوهش، مضامین غنایی در غزلیات و قصاید مشتاق اصفهانی بررسی شده تا مشخص شود که وی به کدامیک از مضامین غنایی در قصاید و غزلیاتش، توجه بیشتری داشته و دیگر اینکه تصویر در اشعار غنایی او، چه جایگاهی دارد و نکتۀ آخر اینکه وی برای بیان مضامین غنایی، از چه وجوه زیباییشناسی بهره گرفته است. روش تحقیق توصیفی، تحلیلی است و بهصورت کتابخانهای انجام گرفته است. نتیجه تحقیق نشان میدهد که در میان مفاهیم غنایی، با وجود اینکه مشتاقْ عارف نبوده، مضامین عرفانی را در اشعارش به کار برده است اما به معشوق ظاهری و ویژگیهای او نیز نظر دارد. همچنین این پژوهش، نشان میدهد که وی در تصرّف معنایی در زبان موفق بوده و از عناصر مهم بدیعی و بیانی، به خوبی در اشعارش با مضامین غنایی بهره گرفته است.
