سالکان و عرفا برای رسیدن به مقام عرفانی حقیقی باید منازلی را طی کنند . بدون عبور از آن ها عملا رسیدن به آن جایگاه امکان پذیر نمی باشد. در میان شاعران و عارفان، عطار و سنایی به این مقامات توجه بسیار کرده اند و درباره آن نکاتی مطرح کرده اند اما به نظر می رسد که عطار نسبت به این موضوع توجه بیشتری در مقایسه با سنایی از خود نشان داده است زیرا در مثنوی های خود بخشی را به طور جداگانه به این موضوع اختصاص داده است. هدف این پژوهش آن است که فقر را در دیوان خدیقه سنایی و در مثنوی های عطار که شامل منطق الطیر اسرار نامه الهی نامه و مصیبت نامه است بررسی کند و به این سؤال پاسخ دهد که عطار و سنایی به موضوع فقر چه نگرشی داشته اند و خاستگاه و اهمیت فقر در عرفان چیست؟ نتیجه نشان می دهد که هر دو شاعر فقر را با فنا همراه کرده اند و در نظر آن ها فقر همان طریقت سلوک است و آنان مخاطبان خود را به فقر توصیه کرده اند. البته عطار مقام فقر حقیقی را متعلق به پیامبر می داند. روش این تحقیق توصیفی تحلیلی است و بر اساس مطالعات کتابخانه ای انجام می پذیرد.
