تشبیه از ارکان مهم بلاغی است که در زیبایی آفرینی شعر تأثیر بسزایی دارد و از مهمترین عناصر خیال انگیز سخن است که نشاندهندۀ وسعت خیال و زاویۀ دید شاعر است. زیرا شاعر به وسیلۀ تشبیه، میان عناصر و اشیاء ارتباط برقرار میکند و برای آنها وجوه شباهت قائل میشود. طالب آملی، از شاعران معروف ایران در قرن یازدهم هجری است و بخش اصلی دیوان او غزلهای اوست که با زیبایی فراوان سروده شده و مهارت و استادی او در کاربرد تشبیه و استعاره و آفرینش تصاویر زنده و پویا در این غزلیات نمودار است. این پژوهش به بررسی ساختار عناصر تشبیه و استعاره در دویست غزل طالب آملی پرداخته است و هدف این پژوهش، پس از بررسی ساختار این دو عنصر در غزلیات طالب، مشخص کردن زاویۀ تشبیه در غزلیات اوست. بررسی این عناصر، در اشعار طالب، نشان میدهد که وی بیشتر به تشبیه تمایل دارد و در اشعار وی بیشتر غلبه با تشبیهات حسی است. پس از تشبیه توجه او به استعاره درخور و قابل تأمل است. ابزار تصویرساز او در تشبیه اغلب عناصر انسانی است. البته او گاهی از لوازم موسیقیایی، عناصر طبیعت و لوازم سکر و مستی و جانداران غیر انسانی نیز به عنوان، عناصر تصویرساز در غزلیاتش بهره میگیرد. اشعار او از لحاظ زاویه تشبیه )کهنگی و تازگی آن(، نمود چشمگیری دارد. وی برای تشبیه از تصاویری بهره میبرد که تازه و بکر و بدیع است و هنر شاعرانۀ او را جلوهای زیبا میبخشد. از تشبیه بلیغ استفاده فراوان کرده است و تشبیهات او بیشتر از نوع مفرد و حسی به حسی است. در زمینۀ استعاره هم بیشتر از نوع استعاره مصرحه مجرده بهره برده است. روش این پژوهش توصیفی- تحلیلی است و بر اساس مطالعات کتابخانهای صورت گرفته است.
