امروزه با افزایش روز افزون جمعیت جهان، استفاده کردن از منابع سوختی فسیلی، به مراتب بیشتر از قبل شده است. وابستگی شدید جوامع صنعتی به منابع انرژی، به ویژه سوخت های نفتی و بکار گیری و مصرف بی رویه آنها سبب شده است که این منابع در قرن های متمادی در زیر لایه های زیرین زمین تشکیل شده، تخلیه گردد. انرژی های فسیلی مانند نفت و زغال سنگ پایان پذیر و تجدید ناپذیرند، اما انرژی های نو یا جانشین از جمله باد و آب و خورشید چنین نیستند. بازگشت به مفهوم پایداری، باز گشت به استفاده از منابع و انرژی های تجدید پذیر است که امروزه در مجالس و کنفرانس ها بیشتر هویدا میکند.بهبود کیفیت معماری در طراحی پایدار در راستای نیل به یک هدف صورت میگیرد ، و آن هم آسایش است. آنچه در این نوع معماری مورد توجه قرار می گیرد آن است که تمامی عوامل دخیل در آسایش مرتبط با هم و به صورت یک سیستم واحد در نظر گرفته می شود،و نیز آنچه زیر مجموعه آسایش در معنای عام قرار میگیرد به عدم استفاده از انرژی های تجدید ناپذیر بستگی دارد که عامل اصلی ناهنجاری های سلامتی اخیر شده است.برای آنکه بتوانیم ابعاد منابع تجدید پذیر را در سکونت گاههای خرد بررسی کنیم، ملزوم به شناخت معیارها و شاخصه های آن داریم که در مقاله حاضر با روش تحلیلی و توصیفی و بر پایه اطلاعات میدانی ، به بررسی آنها می پردازیم تا در جهت ارتقا و بازنگری استفاده مسکن از منابع تجدید پذیر گام مهمی برداشته شود
