مبحث انرژی در معماری پایدار،یکی از مسائل مهم و موثر بر سیاست گذاری های کلان جهان است.امروزه اغلب طراحان سعی دارند که ساختار معماری خود را در راستای مسائل پایداری بخصوص انرژی متمرکز نمایند. از سوی دیگر، در ساختار کالبدی و مفهومی معماری سنتی ایرانی، اصول و تدابیر متناسب با محیط زیست و در راستای مسائل اقلیمی و انرژی، به بهترین نحو ممکن مشاهده می گردد. منطقه ی غرب کشور و روستاهای واقع شده در دامنه های زاگرس، به دلیل شرایط اقلیمی، توپوگرافی و بافت منحصر بفرد، یک مورد مطالعاتی اقلیمی ارزشمند در راستای معماری پایدار می باشد. هدف این پژوهش، شناخت موارد مرتبط با پایداری، در حیطه های مختلف و متنوع زیستی و اقلیمی، ساخت و مصالح، انرژی و تدابیر صرفه جویی آن در معماری روستایی (نمونه موردی: روستای پالنگان در منطقه زاگرس) به عنوان یک ساختار شاخص روستایی بوده و روش پژوهش بر اساس مطالعات توصیفی و تطبیقی می باشد. نتایج این پژوهش نشان می دهد، روستاهای پلکانی، هم چون پالنگان و اورامان در منطقه ی کردستان، دارای الگو های همساز با اقلیم کوهستانی و سرشار از تدابیر مرتبط با صرفه جویی انرژی، مصالح بومی، هماهنگی با توپوگرافی و بافت زمین، فضاهای سکونتی و کار کاملا هماهنگ با منطقه می باشند.
