توسعه پایدار واکنشی محیط مدارانه به الگوهای توسعه سنتی در دهه های 1950 تا 1970 میلادی است که در نتیجه آنها مشکلات اجتماعی و زیست محیطی فراوانی در سطح جهان ایجاد شد و دانشمندان را نسبت به درستی این الگوها برای ارتقاء سطح رفاه جوامع دچار تردید کرد. واژه توسعه پایدار، از اواسط دهه 70 میلادی بسیار به کار رفته است. در واقع، بحث توسعه پایدار، در ابتدا مربوط به دو مبحث عمده بوده است. یکی منابع غیرقابل تجدید در جهان مثل منابع فسیلی و دیگری بحث آلودگی محیط زیست و آلودگی کره زمین. در نتیجه الگوی جدیدی از توسعه برای کاهش مشکلات زیست محیطی و اجتماعی و حفظ برابری حقوق نسل های کنونی و آیندگان در بهره برداری از منابع طبیعی کره زمین مطرح شد که توسعه پایدار مشهور است. بحث های جدی و کارشناسانه کنفرانس جهانی توسعه پایدار ملقب به اجلاس زمین در سال 1992 در شهر ریودوژانیرو برزیل منجر گردید که بعدها به اجلاس ریو مشهور شد و در آن قطعنامه ای در جهت ارائه راهبردهائی برای حرکت در جهت توسعه پایدار کشورهای جهان، صادر گردید و کشورهای جهان ملزم به پیروی از این قطعنامه شدند اصل طراحی برای انسان، آخرین و شاید مهمترین اصل از معماری پایدار است. این اصل ریشه در نیازهایی دارد که برای حفظ و نگهداری عناصر زنجیره ای اکوسیستم لازم است که آنها نیز به نوبه خود بقای انسان را تضمین می کنند. تمرکز آن بر افزایش همزیستی بین ساختمان و محیط بیرون از آن و بین ساختمان و افراد استفاده کننده از آنهاست. این پژوهش به ارتباط میان معماری بومی ایران با معماری معاصر در زمینه پایداری بر اساس نظریات مطرح شده بین المللی می پردازد
