معماری بومی گیلان همواره نمونه بسیار مناسبی از هماهنگی با ساختار اقلیمی خود بشمار آمده است. اما امروزه این معماری علیرغم این ساختار توانمند، در حال فراموشی است. ساختمانهایی با سازه های فلزی یا بتنی، پوشش آجری و سقف های شیبدار با فرمهای به اصطلاح هنرمندانه با پیروی کورکورانه از معماری غیر بومی، جایگزین ویژگی های بومی بناها گردیده است و این تغییرات سبب بوجود آمدن مشکلات مختلف بخصوص در زمینه ی آسایش اقلیمی ساکنان، شده است. نوشتار حاضر چگونگی استفاده ساکنان و طراحان بومی و سنتی منطقه گیلان، از ویژگی های اقلیمی منطقه و بهره گیری از آنها جهت ایجاد شرایط آسایش را مورد بررسی قرار داده است. به این منظور، الگوها و روش های استفاده شده در معماری منطقه ی گیلان از طریق مشاهده و مطالعه در معماری سنتی، مورد مطالعه قرارگرفته شده است و در انتها با به کارگیری این الگوها، راهکارهای مناسبی برای ایجاد ساختارهای اقلیمی در معماری مسکونی معاصر این منطقه، ارائه شده است.
