امروز نسل جدیدی از معماران در ایران پای به عرصه رقابت گذاشته اند. در دهه اخیر عواملی همچون افزایش قدرت اقتصادی سرمایه گذاران، تنوع فراوان مصالح ساختمانی، سازه های پیشرفته با قابلیت انطباق پذیری بالا و پذیرش سبکهای جدید معماری از سوی جامعه بهمراه ارتقای سطح آموزش فارغ التحصیلان معماری، میدان این رقابت را بسیار گسترده نموده است. معماران جوان برای تثبیت جایگاه خود از هیچ کوششی فروگذار نبوده و شهرها را عرصه رقابت خود قرار داده اند. طراحی ساختمانهای محتلف با اشکال و احجام متفاوت و گاه عجیب، ثمره این رقابت می باشد. اما آنچه که در این میان کم اهمیت جلوه می نماید، توجه به هویتی است که می بایست برای این معماری تعریف گردد. هریک از ساختمانهای جدید دارای هویت منحصر بفرد هستند. اما مجموعه آنها هنگامی که کنار یکدیگر قرار گرفته اند؛ نمی تواند گویای یک هویت واحد و تعریف شده باشد. یکی از مهمترین و بزرگترین معضلات معماری و شهرسازی معاصر، نگرش تک بعدی به طراحی ساختمانها و عدم توجه به هماهنگی نسبت به معماری محیط اطراف می باشد. نمای هریک از ساختمانها به تنهایی می تواند متضمن امتیازات ارزشمندی به لحاظ طراحی معماری باشد؛ اما با کنار هم قرار گرفتن آنها مجموعه ای ناهماهنگ، ناهمگون و آشفته بوجود آمده که به تخریب سیمای شهری انجامیده است. از یک سو ضوابط و قوانین سازمانها و ارگانهای ذیربط معماری و شهرسازی در بخش طراحی نما، کافی و همه جانبه نگر نبوده و ضعف در تدوین این ضوابط به آشفتگی نما و از بین رفتن هویت معماری انجامیده است و از سوی دیگر، رقابت میان معماران برای دستیابی به یک طرح شاخص، آسیبهای فراوانی به نمای ساختمانها وارد آورده است.
