امروزه موضوع خلاقیت به یکی از موضوعات داغ در زمینه ی رشد و پرورش کودکان تبدیل شده است و در مطالعات روان شناسی و طراحی محیط اهمیت ویژه ای پیداکرده است. پژوهش ها بر تأثیرگذاری محیط پیرامون کودک بر رشد خلاقیت او تأکید دارند. ازآنجاکه شخصیت افراد در سنین کودکی شکل می گیرد، تمرکز پژوهشگران حوزه خلاقیت بر دوران کودکی است. لذا هدف اصلی این تحقیق، واکاوی ارتباط بین خلاقیت کودک و محیط آموزشی برای رده سنی 2 تا 10 سال و شناسایی و تبیین مؤلفه های محیطی مؤثر بر خلاقیت، با بهره گیری از نگرشی مبتنی بر شناخت ابعاد جسمانی و روانی کودک و نیازهای وی به عنوان کاربر محیط معماری می باشد. تحقیق کیفی حاضر با استفاده از روش اکتشافی و با استفاده از تحلیل محتوای کیفی به شناسایی متغیرهای اساسی موجود در پژوهش های مطرح درباره چگونگی رابطه محیط و خلاقیت کودکان پرداخته و با استدلال منطقی، سعی بر تدقیق و جمع بندی روابط بین آن ها داشته است. ازآنجایی که نتایج این تحقیق با اتکا به رویکردی تحلیلی به نظریات محققین و نتایج تحقیقات پیشین استوار است، می توان آن را یک فراتحلیل کیفی به حساب آورد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که محیط با ویژگی هایی نظیر اجتماع پذیری، حس تعلق به فضا، انعطاف پذیری، تنوع و پیچیدگی، امنیت، تحریک کنندگی، خوانایی و ارتباط با طبیعت در افزایش خلاقیت کودکان مؤثر است. همچنین اگر محیط آموزش به شکلی طراحی شود که در آن اصول روان شناسی محیط مرتبط با شرایط جسمانی و روانی کودک رعایت شود، بستر مناسبی برای شکوفایی و تقویت خلاقیت کودک ایجاد می گردد.
