صابر ساعدموچشی

هداف: هدف از این پژوهش، تأثیر ارتعاش کل بدن بر بهبود عملکرد بیماران مبتلا به ام .اس است. مواد و روش ها: در این تحقیق، هفتادوسه نفر از افراد مبتلا به ام. اس با میانگین سنی 2/63±73 سال حضور داشتند و بیست نفر از این افراد با رضایت کامل شرکت کردند. آن ها ناتوانی متوسط در دامنه 2/5تا 4/5 داشتند. آزمودنی ها براساس طرح بوسکو، در چهار گروه تقسیم شدند: یک گروه کنترل و سه گروه تجربی. گروه اول در شش جلسه و در شش هفته کار خود را انجام دادند و گروه دوم در دوازده جلسه و در شش هفته و گروه آخر نیز در هجده جلسه و در شش هفته. فرکانس ارتعاش 15 تا 25 هرتز استفاده شد. پس از پایان برنامه تمرینی، عملکرد عصبی-عضلانی با آزمون استاندارد chair-5 و TUG ارزیابی شد. به منظور تحلیل داده ها، از SPSS نسخه 18 در سطح معناداری آلفای 5 درصد استفاده شد. یافته ها: نتایج روش های آماری تحلیل پراکنش با اندازه گیری مکرّر و تحلیل پراکنش یک راهه، نشان دادند تمرین ارتعاش کل بدن، زمان انجام آزمون P<0/03) chair-5) و آزمون tug (P<0/03) را به طور معناداری کاهش می دهد. برای آزمون chair-5، سه جلسه تمرین در هفته از نوع تمرین ارتعاش کل بدن، به طور معنادارتری عملکرد عصبی-عضلانی بهتری در مقایسه با دو گروه دیگر داشت (0/03>P). نتیجه گیری: تمرینات ارتعاش کل بدن در بیماران ام .اس به بهبود عملکرد عصبی-عضلانی منجر می شود.