سازه عامل مؤثری در خدمت هنر معماری است و معمار باید بتواند به گونه ای هنرمندانه در خلق آثار خود از آن بهره جوید. ضرورت آموزش سازه به دانشجویان معماری، دانشکده های معماری را با چالش های اساسی در فرآیند آماده سازی دانشجو جهت فعالیت حرفه ای روبه رو ساخته است. در حال حاضر ساختار آموزشی سازه، به صورت مشخص برای بیشتر دانشجویان معماری ناکافی به نظر می رسد. آموزش به صورت سنتی بر پایه روش مهندسی صورت می پذیرد که این روش به طور فزاینده ای به سمت ناکارآمدی گام بر می دارد. بی توجهی به آموزش سازه مشکلات متعددی را در عرصه حرفه ای فراهم ساخته و کیفیت ساخت و ساز را در سطح جامعه با مشکلات جدی مواجه ساخته است. در این راستا، هدف این پژوهش ارائه یک محتوای آموزشی اثربخش برای درس سازه در رشته معماری است، به طوری که به یادگیری معنی دار و قابل کاربرد، مبتنی بر درک، تجزیه و تحلیل، نوآوری و خلاقیت در درس سازه منجر شده، به علاوه نوعی از فرآیندهای ذهنی را ایجاد کند که موجب تقویت توانایی انتقال دانش در موقعیت های جدید شود. هدف متعالی تر بهره برداری هوشمندانه از توان سازه در تمام مراحل طراحی معماری است. لذا برای دستیابی به چنین قدرت و توانایی، دانشجو باید به درک عمیق تر از رفتار سازه ای ساختمان دست یابد. برای نیل به این اهداف، در پژوهش حاضر از روش تحقیق پیمایشی (دلفی) و تحلیل محتوا با توجه به جامعه آماری تحقیق استفاده شده است. نتایج نشان می دهد در تدوین الگوی پیشرفته آموزش معماری، چنانچه شروع آموزش سازه از ابتدای آموزش معماری شکل گرفته و بازنگری و تصحیح محتوای دروس در بخش سازه انجام پذیرد؛ با استفاده از روش های آموزش مبتنی بر اصل همگرایی سازه و معماری و با تأکید بر عدم آموزش مجرد سازه می توان سطح درک مفاهیم سازه ای دانشجویان معماری را ارتقاء داد.
