به موازات رشد آموزش، الگوهای سنتی کالبدیَ مدارس دچار تحولات و دگرگونی های بسیاری شده است. مدارس سنتی ایران مانند دیگر فضاهای معماری سنتی فضاهایی پایدار بوده که توانسته اند پاسخگوی نیازهای کاربردی و محیطی در طول سالیان بسیار باشند. اکثر ساختمان هایی که امروز به عنوان مدارس آموزشی مورد استفاده قرار می گیرند از لحاظ کالبد معماری و نوع فعالیت ها با ویژگی های توسعه پایدار متناسب نیستند. در روزگار معاصر الگوهای سنتی فرصت انطباق با شیوه های نوین آموزشی را نیافته و در جدال نابرابر میان سنت و نوگرایی رو به افول رفته اند. بنابراین با توجه به اهمیت توسعه پایدار این مقاله بر آن است تا با استفاده از روش توصیفی ـ تحلیلی شامل مطالعات کتابخانه ای و میدانی به مقایسه اصول پایداری مدارس اسلامی با مدارس معاصر بپردازد. نتایج نشان می دهد که اکثر مدارس امروزی با اصول پایداری مطابقت ندارند. در این پژوهش سعی شده است با بررسی مدارس معاصر، مشخصاً مدرسه دارالقرآن و مدرسه سیزده آبان واقع در شهر سنندج و مقایسه آن ها با مدارس اسلامی، برخی از این خصوصیات را که مدارس فعلی فاقد آن هستند، استخراج نموده و با استفاده از این یافته ها راهکارهایی در جهت طراحی فضاهای پایدار در مدارس امروزی ارائه گردد.
