امروزه بهره گیری از انرژیهای پایدار به عنوان یک اصل در جهت حفظ منابع طبیعی به شمار می آید و در ساختمانهای کنونی استفاده از عوامل پایدار اقلیمی یک امتیاز محسوب میشود. این در حالی است که می توان با نگاهی به معماری سنتی ایران در ناحیه زاگرس، به تمهیدات در نظر گرفته شده توسط معماران، جهت سازگاری با اقلیم پی برد؛ و با در نظر داشتن شرایط و امکانات زمانه، توجه فراوان آنان را به مقوله ی پایداری و همسازی با اقلیم تحسین نمود. این پژوهش برآن است تا به مقایسه تطبیقی راهکارهای اقلیمی معماری سنتی ایران در ناحیه زاگرس، با اقیم مشابه خود در سایر نقاط جهان بپردازد. در این نوشتار، ابتدا به بازشناسی و توصیف عناصر اقلیمی پایدار به کار برده شده در معماری سنتی ناحیه زاگرس پرداخته شده و پس از دسته بندی این عناصر، به مقایسهی تطبیقی آن ها با الگوهای مشابه به کار برده شده در سایر اقلیم های سرد و کوهستانی جهان، با ذکر مصادیقی پرداخته می شود. نتایج نشانگر آن است که راهکارهای اقلیمی معماری سنتی ایران با حفظ مفهوم و کاربرد، اما به صورتی جدیدتر، رنگ و بوی تازه ای در سایر مناطق جهان یافته است
