فضاهای آموزشی از جمله مهمترین فضاها در ساختار زندگی جوامع بشری می باشند. معماری این گونه فضاها در دوره تجددگرایی (modernism) مبتنی بر ساختار دقیق عملکردی و پیروی حجم و شکل از عملکرد بوده و در دوران فرانوگرایی (post modernism) نیز فقط یک جداره با نمایی از معماری گذشته بدور این ساختار عملکردی پیچیده شد. در ساختمانهای آموزشی بویژه ساختمانهای مربوط به دوره آموزش ماقبل دانشگاه (مقاطع دبستان، راهنمایی و متوسطه) ارائه پلانها و احجام مشابه و یکسان می باشد. بعنوان مثال ساختمان یک مدرسه راهنمایی در استان کردستان با اقلیم کوهستانی و شرایط جغرافیایی سرد با ساختمان مشابه در کرمان (اقلیم گرم و خشک) یا رشت (اقلیم معتدل و مرطوب) بسیار شبیه هم بوده و این نشانگر ضعف در ساختار طراحی این گونه فضاهاست. مثال دیگر بسیاری از ساختمانهایی است که بدون توجه به عملکرد دقیق دوره آموزشی بصورت تیپهای یکسان طراحی شده و در دانشکده هایی با دوره های متفاوت نظیر علوم پایه و علوم انسانی یا فنی و مهندسی به اجرا درآمده و فاقد ارزشهای زیبایی شناختی می باشد. با توجه به ارتباط روشهای آموزش و مدیریت آموزشی با طراحی ساختمان، تاکنون این ارتباط بصورت مشخص در الگوهای وضع موجود بصورت دقیق مورد استفاده قرار نگرفته و یا چندان مورد توجه نبوده است. در این طرح مسئله اصلی بررسی ارتباط الگوهای معماری فضاهای آموزشی با ساختار دوره و روشهای نوین آموزشی و مدیریت آموزش در این گونه فضاها می باشد و تلاش می شود نقاط ضعف ساختمانهای موجود در رده های مختلف آموزشی بیان شده و الگوهای مناسب معماری این فضاها طراحی شود. در این پژوهش با توجه به اعتبار و اهمیت معماری(سنتی) ایرانی و ساختار غنی و باشکوه این معماری که در طول سالیان متمادی شکل گرفته و از بنیان قدرتمند مفهومی برخوردار می باشد؛ پیشینه این موضوع در تاریخ معماری ایران زمین بررسی شده و سپس تاریخچه آموزش در ایران و سایر تمدنهای مهم دنیا مورد بررسی قرار گرفته است. در بخش اصلی فاز 1 طرح، ضوابط و استانداردهای طراحی فضاهای آموزشی در دوره ماقبل دانشگاه (دوره متوسطه) به تفکیک برخی از رشته های مهم براساس ارگانها و سازمانهای ذیربط کشور در این زمینه (سازمان نوسازی مدارس و وزارت آموزش و پرورش) بطور دقیق ارائه شده است. اهم موارد بررسی شده در این زمینه عبارتند از: فرم انعطاف پذیر و فضاهای آموز
