طراحی بر اساس اقلیم و بهره گیری از منابع عظیم طبیعی (انرژی های نو) در جهت تامین نیازهایی از قبیل گرما، سرما، تهویه و آسایش فضا سالهاست که مورد توجه معماران است. معماری ناحیه زاگرس به عنوان نمونه ای مناسب از هماهنگی بنا با طبیعت که حاصل عوامل مختلف اقلیمی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی است، نمونه خوبی در جهت رسیدن به این هدف می باشد.معماری این منطقه بیشترین تاثیر را از طبیعت پیرامون خود گرفته به گونه ای که از مصالح تا فرم کلی بنا تحت تاثیر محیط اطراف می باشد.پرسش اصلی مقاله چگونگی نحوه استفاده از این راهکارها به شکلی مدرن در ساختمان های امروزی می باشد. در این مقاله با معرفی خصوصیات اقلیمی ناحیه زاگرس، راهکار های اقلیمی به کار برده شده در این منطقه جهت رسیدن به شرایط آسایش و توسعه پایدار مورد بررسی قرار گرفته و با معرفی برخی راهکار های سازه ای به کار برده شده در روستاهای این منطقه به تحلیل نواقص موجود در این سازه ها پرداخته شده است. در پایان با شناسایی الگوهای اقلیمی موجود در این منطقه، راهکارهایی در جهت رسیدن به آسایش اقلیمی بدون استفاده از انرژی های تجدید ناپذیر معرفی شده است.
