از دیرباز تاکنون معماری و سیمای شهری نمود ایدئولوژی نظام های حاکم بر آن جامعه بوده است. بر این اساس شهر اسلامی فضایی فرهنگی با بازتابی از اندیشه های متعالی دین اسالم است که بر ظاهر و ساختار شهرها، نحوه عملکرد و ارتباطات آن تاثیرگذار است. در این بین ورود فناوری های نوین و فرآیند جهانی شدن در سرزمین هایی مانند ایران با پیشینه تاریخی و فرهنگ اسالمی غنی چالش های متعددی را دامن می زند که مهمترین آن بحران فرهنگی و بحران هویت و معناست. هدف اصلی این مقاله بررسی این نکته است که آیا استفاده از تکنولوژی های جدید در معماری شهرهای اسلامی، تهدیدی پیش روی هویت فرهنگی اسلامی آنان است و یا می تواند در تعامل با بستر خود، ابزاری در جهت خدمت برای بهبود و ارتقای آن باشد. روش تحقیق بصورت کیفی تطبیقی میباشد ودر مسیرپژوهش از بررسی نمونه هایموردی درمطالعات استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد آنچه موجب بی هویتی آثار معماری می شود نوع استفاده از تکنولوژی و تقلید کورکورانه از سبک جهانی است، نه خود تکنولوژی. بنابراین وظیفه خطیر معماران عصر حاضر استفاده هوشمندانه از فناوری های نوین ساخت، بعنوان ابزار در جهت حفظ اصالت و هویت معماری در عین انطباق با پیشرفت های روز دنیا است.
