هدف اصلی سیاست های جمعیتی آن است که از عدم توازن بین تحولات جمعیت شناختی از یکسو و اهداف اجتماعی اقتصادی و سیاسی از سوی دیگر جلوگیری نماید و یا آن را حل و فصل کند. تحولات جمعیتی سال های اخیر ایران از قبیل کاهش باروری تا حد جایگزینی و پایینتر از آن، افزایش سن ازدواج، و افزایش طلاق و همچنین تصور حاکمیت از گذار جمعیت به سمت سالخوردگی شتابان در سالهای آینده، سیاست گذاران را به چرخش در سیاستهای جمعیتی و در پیش گرفتن سیاستهای تشویقی فرزندآوری و افزایش جمعیت متقاعد کرده است. در این سخنرانی با ارائه شواهدی از جوامع توسعهیافته به این نکته کلیدی اشاره شد که هم به منظور بازتولید جمعیت و هم برای حفظ رفاه و کیفیت جمعیت، سیاست های جمعیتی بایستی معطوف به حمایت از خانواده بوده و این برنامهریزیها باید تعارضات و چالش های بین منافع و نگرش های افراد و خانواده ها را به نحو مناسبی حل و فصل نمایند و نباید به گونه ای تنظیم و اجرا شوند که حمایت از یک الگوی خانواده منجر به ضرر و زیان به سایر الگوها یا عناصر خانواده گردد.
