جمعیت ایران در آستانه سال 1385 هجری شمسی وارد دریچه جمعیتی شده است. این دریچه فرصتی استثنایی برای تبدیل اقتصاد در حال توسعه کشور به اقتصادی توسعهیافته فراهم می کند. البته این «موهبت جمعیتی» باید فعال و هدایت شود، در غیر این صورت نهتنها فرصت فراهم آمده از دست می رود، بلکه پیامدهای زیانباری همچون افزایش بی رویه بیکاری در جامعه را به دنبال خواهد داشت. بحران بیکاری نیز بر شاخصهای رشد و توسعه کشور، به ویژه بر مؤلفههای اساسی نظم و امنیت در جامعه تأثیرگذار خواهد بود. هدف این مقاله ارائه تحلیلی آسیبشناختی از معضل بیکاری، به عنوان متغیر مستقل و تأثیر آن بر مؤلفههای نظم و امنیت اجتماعی، اقتصادی، روانی و به طور خاص، امنیت ملّی می باشد. رویکرد مطالعه توصیفی- تحلیلی بوده و به روش اسنادی و همچنین تحلیل ثانویه اطلاعات موجود به انجام رسیده است. نتایج مطالعه نشان میدهد که جامعه ایران طی سال-های 1345 تا 1385 نوسانات بسیاری را در زمینه بیکاری تجربه کرده است و در صورت غفلت و عدم سیاست گزاری مناسب، پتانسیل افزایش بیکاری در سالهای آینده دور از ذهن نیست. به طور خلاصه این مطالعه اذعان میکند که بیکاری و تشدید آن در جامعه یکی از مهمترین تهدیدات داخلی امنیت ملّی به شمار میرود که پیامدهایی همچون کاهش تولید ناخالص ملّی، کاهش مهارتهای شغلی، کاهش درآمد و افزایش فقر و نابرابری، کاهش آزادی و بهرهمندی اجتماعی، افزایش آسیبهای روحی و روانی، کاهش سلامت و افزایش مرگومیر، تضعیف روابط فامیلی و اجتماعی، کاهش انگیزههای کاری در آینده، تشدید نابرابریهای نژادی و جنسیت، کمرنگ شدن ارزشهای فرهنگی و اجتماعی، عدم انعطافپذیری فنی و سازماندهی و ... را به دنبال خواهد داشت.
