سکونت گاه های غیررسمی چالشی بنیادین برای شهرها به شمار می روند. در برخورد با این مسأله رویکردها و برنامه های گوناگونی به کار گرفته شده است، اما بسیاری از برنامه های هدف به دلایل مختلف از جمله عدم شناخت ویژگی ها و ابعاد جمعیتی ساکنان این مناطق به شکست انجامیده است. حاشیه نشینی و اسکان در سکونت گاه های غیررسمی در سنندج سه برابر میانگین کشوری است و بیش از نیمی از جمعیت شهر را فرا گرفته است. در این راستا، هدف مقاله حاضر تحلیل شاخص های جمعیتی در سکونت گاه های غیررسمی و مقایسه آن با سایر سکونت گاه های شهر سنندج است. مطالعه حاضر یک تحقیق توصیفی و از نوع اکتشافی است و با کمک داده های ثانویه (سرشماری های 1385 و 1390) در مورد منطقه مورد مطالعه به نتیجه رسیده است. نتایج حکایت از آن دارد که بخش عظیمی از تحولات جمعیتی شهر سنندج شامل حجم، آهنگ رشد جمعیت و مهاجرت در سکونت گاه های غیررسمی صورت می گیرد. به علاوه، در این مناطق از نظر ایستایی های جمعیتی شامل تراکم در خانوار، تراکم در زمین، نوع کاربری اراضی، وضعیت آموزش، بار تکفل و وضعیت اشتغال نوعی ناپایداری و عدم توازن برقرار است که همگی می توانند زمینه بروز مسائل شهری باشند. راهکار سیاستی مقاله این است که در تدوین و پیشبرد یک رویکرد فراگیر برای برنامه ریزی و مدیریت مبتنی بر بهسازی و بازآفرینی این سکونت گاه ها، توجه به تحولات و ابعاد جمعیتی آن ها لازم و اساسی است.
