برخلاف سیاست‌گذاری و تلاش‌های دولت جهت افزایش باروری در کشور، میزان باروری کل طی دو دهه گذشته روندی کاهشی داشته است. تحقیق حاضر با هدف مشخص نمودن وزن تعیین‌کننده‌های باروری در استان‌های ایران و ارائه پیشنهادهای سیاستی مرتبط با آن انجام شد. برای این منظور از روش ریاضی آنتروپی شانون و خوشه‌بندی - K میانگین استفاده شد. نتایج نشان داد که سرانه تولید ناخالص استان‌ها بالاترین ضریب وزنی را در بین تعیین‌کننده‌های باروری دارد. تاثیرگذاری شاخص‌های اقتصادی، اجتماعی و جمعیتی بر باروری در بین استان‌ها متفاوت است. استان‌هایی که ضرایب بالاتری را در شاخص‌های اجتماعی و جمعیتی کسب کرده بودند، از میزان باروری بالاتری نیز برخوردار هستند. نکته مهم اینکه استان‌هایی مانند سیستان و بلوچستان، خراسان شمالی و خراسان جنوبی که در تابع اقتصادی مقادیر پایینی را کسب نمودند، دارای میزان‌های باروری بالای سطح جایگزینی هستند. این یافته‌ها آشکار می‌سازد که سیاست‌گذاران برای افزایش باروری در هر استان، بایستی بر شاخص‌هایی متمرکز شوند که در آن استان بالاترین تأثیر را داشته‌اند. لذا سیاست‌گذاری منطقه‌ای بایستی به‌طور جدی مورد توجه قرار گیرد. در ضمن استان‌های البرز، سمنان، گیلان، کرمانشاه، ایلام و اصفهان، نمرات پایینی در تابع کلی کسب کرده‌اند و باید در اولویت سیاست‌گذاری جمعیتی قرار بگیرند.
