در این ارائه ابتدا به برخی از شرایط و واقعیتهای جمعیتی حاکم بر جهان در قرن جاری از جمله کاهش باروری و تداوم آن در یک فرایند بلند مدت و افزایش امید به زندگی اشاره شد که نتیجه آن افزایش تعداد و سهم سالخوردگان از کل جمعیت است. سپس، با بیان این نکته مهم که در جمعیتشناسی منظور از سالخوردگی جمعیت این است که تعداد و نسبت افراد سالخورده به کل جمعیت در حال افزایش باشد، معیار 65 سالگی و سهم حداقل 10 درصدی افراد 65 ساله و بالاتر از کل جمعیت به عنوان یکی از شاخصهای سالخوردگی جمعیت معرفی شد. در ادامه، با تحلیل دادههای مرکز آمار ایران و پیشبینیهای بخش جمعیت سازمان ملل متحد در سال 2019، نشان داده شد که ایران از حالا تا سال 1410 شمسی با فرض تداوم روندهای فعلی جمعیت، سالخوردگی جمعیت را تجربه نمیکند، اما از آن سال به بعد به تدریج با افزایش نسبتاً سریع تعداد و آهنگ رشد سالیانه جمعیت سالخورده مواجه شده و به ویژه در سال 1430 شمسی با سهم 20 درصدی سالخوردگان از کل جمعیت، یکی از کشورهای سالخورده جهان خواهد بود. در پایان، ضمن تأکید بر این نکته که سالخوردگی جمعیت نهتنها در ایران بلکه در سایر جوامع دیگر به خاطر تغییرات توسعه، پدیدهای قابل پیشبینی و مورد انتظار است و از رهگذر انتقالهای جمعیتی حادث میشود، در سطح جمعیت بهترین رویکرد، افزایش تدریجی باروری به سطح حدود جایگزینی یا اندکی بالاتر از آن دانسته شد و نیز برای کنترل آثار و پیامدهای سالخوردگی جمعیت، گسترش مطالعات علمی در زمینه سالخوردگی توسط متخصصان و مراکز علمی و نیز برنامهریزی و سیاستگذاریهای صحیح از همین حالا پیشنهاد گردید.
