یکی از دغدغه های جوامع همواره واکنش به بدرفتاری نسبت به کودکان بوده است. با توجه به ویژگی های خاص کودکان و عدم توانایی در تشخیص، بیان و در نهایت کشف و گزارشده ی جرم، رقم سیاه بزهکاری در این گونه جرایم بالاست. علاوه بر این محکومین درصد زیادی از پرونده های سوءرفتار مجرمانه نسبت به کودکان و نوجوانان، نزدیک ترین افراد به آن ها بوده اند. واکنش به رفتارهای علیه موقعیت های کودکان نوجوانان اگر از ضمانت اجرای قانونی برخوردار نباشد می تواند موجبات گسترش نقض هرچه بیشتر حقوق کودکان و نوجوانان در سطح جامعه و آسیب های جدی به آنان را فراهم کند. در سال های اخیر از مهم ترین قوانین تصویب شده در جهت حمایت ویژه از کودکان و نوجوانان، قانون حمایت از کودکان و نوجوانان مصوب 1381بوده است. پس از آن تلاش های فراوانی برای تصویب لایحه ی حمایت از کودکان و نوجوانان در مجلس شورای اسلامی صورت گرفته است که مراحل تصویب قانونی را با تأخیری طولانی مدت به اتمام نرسانده است. در این پژوهش برآنیم که ضرورت جرم انگاری رفتارهای علیه موقعیت شخصی و حقوقی کودکان و نوجوانان را بررسی کنیم. در راستای این هدف با تحلیلی علت شناسانه، موقعیت شخصی کودکان و نوجوانان به تمامیت جسمانی، روانی، جنسی و بهداشتی تقسیم شده است. موقعیت حقوقی به نقض اساسی ترین حقوق کودکان و نوجوانان، بهره کشی و سوءاستفاده های مختلف از آن ها می پردازد. کاستی ها و محدودیت های قوانین مربوطه، در راستای حمایت از کودکان و نوجوانان یکی از اهداف پژوهش و جایگاه تدابیر پیش گیرانه اعم از کیفری و غیرکیفری در نظام حقوقی ایران از اهداف دیگر این پژوهش محسوب می شود. علاوه بر این مصادیق جرم انگاری رفتارهای علیه کودکان و نوجوانان به طور دقیق با اسناد بین المللی تطبیق داده شده است.
