"مین ها نگهبانان خاموشی هستند که خطا نمی کنند و هیچ وقت به خواب نمی روند و هرگز صلح را به ارمغان نمی آورند" از زبان یک افسر کامبوجی استفاده از جنگ افزارهای شیمیایی در قرون گذشته و اخیر پدیده شوم بوده که علاوه بر کشتار بی رحمانه تعداد زیادی از نیروهای نظامی و غیر نظامی، مجروحان زیادی هم به جا گذاشته است. یکی از مشکلاتی که بعد از جنگ به جا می ماند مین های زمینی است؛ قاتلانی آرمیده در خاک که منتظرند تا جان قربانیان خود را بگیرند. در کشور، هم پس از گذشت بیش از بیست سال از پایان جنگ هنوز هم افرادی بی گناه بر اثر انفجار مین کشته می شوند. امروزه در بحث بزه دیده شناسی علاوه بر نقش بزه دیده در تحقق جرم، یکی از بحث های بسیار جدی، اندیشه حمایت از بزه دیده است. اندیشه حمایت از بزه دیدگان و قربانیان ناشی از انفجار مین و نقش آن در تحقق عدالت اجتماعی بر کسی پوشیده نیست. اما آنچه در این زمینه مهم و راه گشا می باشد اولا شناسایی و اولویت بندی نیازهای اساسی بزه دیدگان مین است و پس از آن ارائه راهکار و سیاست جنایی کاربردی در راستای حمایت از بزه دیدگان می باشد.بدون تردید قربانیان جرایم ناشی از مین و مهمات منفجر نشده از منظر قوانین داخلی و بین المللی بایستی در تمام مراحل دادرسی مورد حمایت اساسی قرار گیرد. حمایت از حق این بزه دیدگان و جبران خسارت های آنان نسبت به همه تقدم دارد. در حمایت از قربانیان مین و مهمات منفجر نشده اسناد متعدد بین المللی از جمله اعلامیه اسلامی حقوق بشر(قاهره) و کنوانسیون بین اللملی جلوگیری از کشتار دسته جمعی و کنوانسیون منع تکمیل و توسعه و تولید و ذخیره سلاح های بیولوژیک و سمی و انهدام سلاح های مذکور به تصویب رسیده است. اما در حقوق داخلی علیرغم وجود متون قانونی پراکنده، حمایت اساسی از اینگونه قربانیان به عمل نیامده است.
