شهادت در شرع مقدس به عنوان دلیل اثبات آمده است و نقش به‌سزایی در اثبات دعوای کیفری دارد. شهادت حتی اگر توسط انسان عادل اقامه شود، بازهم به دلیل احتمال خطای ذهنی یا ادراکی شاهد و یا وهم یا گمان او محل شک و تردید است. به همین دلیل بر لزوم بررسی، آزمون و معاینه دقیق این دلیل، قبل از استناد بر آن در اثبات واقعه نیاز است. لذااحتمال تغییر حقیقت هنگام نقل شهادت از محل واقعه به مجلس قضاء، وقوع خطا را ممکن می‌کند. شهادت به‌عنوان دلیل در قوانین بیشتر نظام‌های کیفری جهان پذیرفته شده اما درجه اعتبار و ارزش آن متفاوت است. علاوه بر وجود مشباهاتی بین حقوق عراق و ایران در مورد شهادت، افتراقاتی هم بین دو سیستم در این زمینه وجود دارد. برای نمونه: حقوق کیفری عراق به سیستم اقتناع قضائی، شهادت را ارزیابی می‌کند اما نظام کیفری ایران به سیستم اقتناع قضائی و قانونی می‌پردازد، قاضی کیفری عراق در پذیرش یا رد این ادله، دارای اختیارات بیشتری است. علاوه بر آن نصاب خاصی برای شهود در حقوق عراق نیامده است، در صورتی حقوق ایران این امر ضروری می‌باشد. شهادت بر شهادت طبق حقوق عراق هیچ ارزش ندارد ،اما طبق حقوق ایران قابل استماع و دلیل محسوب شود اگر شرایط آن آمده باشد. در مورد جنس شهود طبق حقوق کیفری عراق اختلافی بین شهادت مرد و زن ندارد. استناد به شهادت در حکم می‌تواند منجر به تحقق عدالت شود و از سوی دیگر ممکن است در صورت بروز خطا در شهادت بی‌عدالتی به بار آورد، بنابر‌این قاضی باید به علوم روان‌شناسی جنائی و قضائی مطلع شود. بر همین اساس شهادت اگر دلیل به شمار می‌آید، باید برای شاهد و شهادت شرایط و قواعد دشوار و سختی داشته باشد و می‌توان گفت که هر زمانی که ضوابط حاکم بر استماع و آیین شهادت دقیق باشد ارزش این دلیل بالا می‌‌رود.
