شکایت و تجدیدنظر از آراء دادگاه ها، اصولاً طریقی برای احراز درستی رأی است. رسیدگی ماهوی در دو مرحله دادرسی نخستین و تجدیدنظر، درستی و صحت حکم دادگاه را به طور نسبی تضمین می کند و همین اندازه، به حکم قطعی، اثر اجرایی می بخشد. چهره دیگری از این بازنگری که پس از قطعیت حکم با درخواست محکوم علیه، خود را نشان می دهد، اعاده دادرسی است که فقط از مجرای جهات استثنایی و انحصاری ایجاد می شود. جهات اعاده دادرسی در امور کیفری از آن چنان اهمیت خطیر و ارزش والایی برخوردار است که درستی حکم قطعی را با تردید جدی مواجه ساخته و تحقق و اثبات هریک از آن جهات در دادرسی جدید، حکم مزبور را از اثر می اندازد.. ضمن آن که نه تنها بازگشایی دادرسی در این نوع شکایت فوق العاده، صرفاً با توسل به جهات خاصی صورت می پذیرد. نادیده گرفتن اصولی که با توجه به نصوص قانونی در این پایان نامه ارائه شده، اگرچه اعتبار رسیدگی و حکم ناشی از اعاده دادرسی را از منظر تحلیلی و نظری مخدوش می سازد، اما بازگشایی دوباره آن را نیز به سهولت برنمی تابد. در این پایان نامه برآنیم تا با نگرشی نو، اصول حاکم بر اعاده دادرسی را در حقوق ایران و حقوق عراق برشمرده و با نگاهی به حقوق تطبیقی، به بررسی و تحلیل آن بپردازیم.
