این پژوهش با هدف شناسایی عوامل مؤثر بر خودداری شهروندان در گزارش دادن جرم توسط شهروندان شهرسنندج انجام شده است. روش پژوهش پیمایشی و نمونه به تعداد 384 نفر از شهروندان شهر سنندج و 50 نفر از کارکنان نیروی انتظامی به صورت تصادفی می باشند. پرسشنامه مورد استفاده محقق ساخته بوده و داده های به دست آمده با روش توصیفی و استنباطی( آزمون های فریدمن و رگرسیون لجستیک و ضریب همبستگی اسپیرمن) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج به دست آمده نشان می دهند تعداد 217 نفر با فراوانی 5/56 درصد مشاهده کننده جرمی علیه فردی دیگر بوده اند که این مشاهدات خود را تعداد 108 نفر با فراوانی 1/28درصد اصلا گزارش نداده اند. طبق نتایج به دست آمده از پژوهش مهم ترین عواملی که در واقع به عنوان مانعی اصلی در جهت گزارش دادن جرم از سوی شهروندان بیان گردید، عدم اعتماد به دستگاه های انتظامی و عدم کارایی لازم، و ترس از در معرض خطر قرار گرفتن امنیت و آبرو، عدم آگاهی از جرم انگاری برخی جرایم، و ترس و استرس از حضور در مراجع قضایی و پلیسی بیشترین درصد را از سوی شهروندان به عنوان مانعی در جهت گزارش جرم به خود اختصاص داده است. همچنین وضعیت اقتصادی بزه دیده در نوع جرم و نحوه طراحی محیط تاثیر مهمی در گزارش یا عدم گزارش جرم دارند به گونه ای که در جرایم مالی شهروندان انگیزه بیشتری برای گزارش دادن جرم به منظور دست یابی به مال خود دارند. در پایان چنین نتیجه گیری شده است که برنامه ها و تدابیر مسئولان سیاست جنایی در امر مبارزه با بزهکاری، تا زمانی که بر آمار واقعی بزه دیدگان مبتنی نباشند،کارایی و ارزش واقعی خود را نخواهد یافت.
