هدف از انجام این پژوهش توصیفی-مقایسه ای که به شکل میدانی به اجرا در آمد، مقایسه وضعیت رشدی قابلیت های عکس العملی و تعادلی کودکان با اختلالات بینائی بود. آزمودنی در سه گروه کودکان کم بینا (30 نفر)، سالم (65 نفر) و نابینا (16 نفر) که از مدارس استثنایی و همگانی شهر کرمانشاه انتخاب شده بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. برای اندازه گیری تعادل ایستا از آزمون رومبرگ، تعادل پویا از آزمون نیمکت موازنه و عکس العمل آزمودنی ها از آزمون خط کش استفاده گردید. نتایج تحلیل واریانس و آزمون توکی بر عدم معناداری تفاوت قابلیت عکس العملی گروه کودکان سالم و نابینا و وجود تفاوت معنادار بین عکس العمل کودکان کم بینا با سالم و نابینا دلالت داشتند. در تعادل ایستا تفاوت مشاهده بین کودکان کم بینا و نابینا معنادار بود. در آزمون تعادل پویا تفاوت مشاهده بین هر سه گروه معنادار بود ضمن اینکه وضعیت گروه سالم از دو گروه دیگر بهتر بود. برطبق این یافته ها، سازوکار های جبرانی کودکان نابینا (نظیر ادراک شنوایی و لامسه) این شرایط را به وجود آورد که در برخی فاکتورها با همتایان سالم در یک سطح و از همتایان کم بینا بهتر باشند. این بدین معناست که چون کودکان کم بینا در فعالیت های خود بیشتر از سازوکارهای جبرانی به مانده عملکرد بینائی خود متکی هستند، لذا اطلاعات ناقص حاصل از گیرنده مصدوم (بینائی) باعث کسب نتایج ضعیف تر حتی از کودکان نابینا شده است. لذا انجام تمرینات بدنی برای اصلاح عملکرد بینائی برای کم بینایان لازم به نظر می رسد.
