در نیمه اول قرن بیستم با آغاز حضور شوروی در مسابقات بین المللی، دو عامل رقابت سیاسی و حجم و شدت فشارهای بدنی باعث طرح مسئله استعدادیابی در ورزش قهرمانی گردید. معمولا در کشتی دو دستورالعمل وجود دارد: 1- برخورداری از جسم و روحیه قوی 2- عدم پیشداوری در مورد کیفیات بدنی کودکان. به عقیده شاهمرادف (1997) تعجیل در امر انتخاب کودکان و نوجوانان کشتی گیر، دو خطای غیرقابل جبران به دنبال دارد: 1- کودک مستعدی که دست کم گرفته شده برای همیشه از ورزش کشتی خداحافظی خواهد کرد. 2- کودک نامستعدی که به اشتباه انتخاب شده برای سال ها عمر خود را در ورزش کشتی تلف خواهد کرد. بنابراین در مرحله اول استعدادیابی هیچ کودکی نباید به خاطر ضعف بدنی حذف شود، بلکه با این فرض که فعلا استعدادش از نظر پنهان است، باید به او تکلیف خانگی مازاد داده شود.
