هدف این پژوهش نیمه تجربی، مقایسه تاثیر تمرینات ذهنی، بدنی و ترکیبی بر قابلیت جهت یابی فضایی کودکان کم بینا بوده است. آزمودنی های تحقیق 30 دانش آموز دختر مدارس استثنایی و همگانی با تیزی دید بین 0/05 الی 0/4 دیوپتر در دامنه سنی 9 الی 12 سال بودند. مدت کار تجربی گروهها هشت هفته، هرهفته دو جلسه و هر جلسه 45 دقیقه فعالیت تمرینی بود. برای اندازه گیری قابلیت جهت یابی فضایی از آزمون های پرتاب توپ به هدف و تعداد دریبل توپ در مدت 15 ثانیه استفاده شد. یافته های آماری نشان دادند که در آزمون پرتاب توپ هرسه روش تمرینی موجب پیشرفت معنادار قابلیت جهت یابی فضایی می شود اماتفاوت مشاهده شده بین گروهها از لحاظ آماری معنادار نیست. در آزمون دریبل توپ، تنها روش تمرین ترکیبی موجب توسعه قابلیت جهت یابی فضایی شد. به علاوه، مقایسه های بین گروهی بر برتری معنادار این روش نسبت به روش تمرین ذهنی و بدنی دلالت داشتند. از یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که در فعالیت های بدنی پیچیده تر، برای رشد قابلیت جهت یابی کودکان کم بینا بهتر است از ترکیب تمرین ذهنی و بدنی استفاده شود.
