هدف از انجام این پژوهش، بررسی تأثیر ماساژ بالاتنه روی ضربان قلب زنان قایقران در فعالیت های سریالی بود. بدین منظور، ده زن قایقران دردسترس از تیم استان کردستان (2/1±2/19 سال) در مطالعات شرکت داشتند. آزمودنی ها برای دو جلسه، مسافت 200 متری دریاچه را سه سری با حداکثر سرعت پارو زدند. در تناوبات استراحت 15 دقیقه ای بین سری ها، در یک جلسه از ریکاوری با ماساژ و در جلسه دیگر از ریکاوری بدون ماساژ استفاده گردید. در جلسات تمرینی، تعداد ضربان قلب بلافاصله پیش و پس از اجرا در هر سری با استفاده از ساعات پلار شمارش و ثبت گردید. عملیات آماری از طریق آمار توصیفی، آنالیز واریانس یک سویه با اندازه گیری مکرر و آزمون t همبسته و بوسیله نرم افزار SPSS نسخه شانزدهم انجام گردید (P≤0.05). نتایج نشان دادند که روش ریکاوری با ماساژ موجب کاهش معنادار تعداد ضربان قلب پیش از اجرا در سری دوم (000/0P=) و سوم (012/0P=) نسبت به سری اول می شود. همچنین، ریکاوری با ماساژ باعث کاهش معنادار تعداد ضربان قلب پس از اجرای سری سوم نسبت به سری دوم گردید (014/0P=). برطبق این یافته ها، در فعالیت های سریالی به شکل قایقرانی در مسافت 200 متر، چنانچه مدت و نحوه اجرای ماساژ در بین سری ها یکسان باشد، برخلاف ضربان قلب پیش از اجرا، به تدریج بر تأثیر ماساژ روی ضربان قلب پس از اجرا افزوده می شود.
